یکی از اعضای تیم توانبخشی در بیماران ام اس ،آسیب شناس گفتاروزبان یا گفتاردرمانگر می باشد. نتایج پژوهش ها نشان می دهد که ۴۱ تا ۴۴ در صد از بیماران ام اس دچار آسیب های گفتاری و صوت می باشند.
مشکلات واژه یابی (WORD FINDING) ، اختلالات گفتاری ناشی از ضعف، ناهماهنگی یا فلج اندامهای گفتاری ( DYSARTHRIA )،اختلال صدا(DYSPHONIA)و مشکلات بلع(DYSPHAGIA) در این بیماران ،به مداخله گفتاردرمانگر نیاز دارد.
نوع و شدت مشکل گفتار و صدا در این بیماران بستگی به محل و وسعت پلاک های ام اس و ضایعات میلین در سیستم عصبی بیمار دارد . پلاکهای ام اس در بافت مغز می تواند منجر به اختلال در انتقال پیام عصبی بین مغز و عضلات لبها، زبان، کام نرم، تارهای صوتی و دیافراگم شود که متعاقب آن اختلال گفتارو صدا در بیمار بروز خواهد کرد.
گفتاردرمانگر بر اساس نیاز های فردی و نتایج ارزیابی گفتار ،طرح درمان را برای بیمار تنظیم می کند.عوامل متعددی همچون اقدامات پزشکی و دارو درمانی ،نوع و شدت اختلال گفتار ،مشکلات تنفسی ،آواسازی،تلفظ،تشدیدو نوای گفتار بر طرح درمان تاثیر گذار است . شدت و سرعت پیشرفت بیماری ام اس، میزان تاثیر مداخلات پزشکی،اندامها و سیستم گفتاری درگیر،محیط بیمار و انگیزه بیمار برای بهبودی همگی در پیش آگهی بهبودی بیمار موثر می باشند.
آموزش مهارتهای جبرانی و تسهیل عصبی عضلانی در درمان این بیماران مورد تاکید است چرا که کسب این مهارتها اثرات منفی بیماری را کاهش میدهد، گفتار بیمار را مفهوم میسازد و در نتیجه ارتباط او را با شنونده موثر میسازد